Jednym z pierwszych przypadków występowania nazwy Kadyny w piśmiennictwie jest jedno z nadań krzyżackich z 1255r., w którym mistrz von Gruningen zapisał szpitalowi św. Ducha w Elblągu 40 łanów „terra Kadinensi”. Prace archeologiczne dowodzą jednak obecności osadnictwa na tych terenach już w l. 400-125 r. p.n.e., kiedy tereny Wysoczyzny Elbląskiej zajęte były przez plemię Gepidów. Po ich emigracji ziemie te zostały ponownie zasiedlone przez pruskie plemię Pogezan.

Według legendy sama nazwa Kadyny pochodzi od siostrzenicy księcia pruskiego Waidewurfa, o mieniu, Cadina, która miała mieszkać tutaj ze swoim mężem.

Majątek przeszedł na zasadach dzierżawy w ręce wierzyciela, burgrabi królewieckiego Jana Truchsessa von Wetzhausen. W posiadaniu tej rodziny był do roku 1656, kiedy to poprzez małżeństwo Elżbiety Truchsess Kadyny stały się własnością Jana Teodora von Schlieben, wojewody inflanckiego. Rozbudował on kadyńską rezydencję oraz ufundował tzw. „Trzy Krzyże” na drodze do klasztoru.

Po jego śmierci w 1695 roku dobra kadyńskie odziedziczył jego najstarszy syn Ernest, który odsprzedał wieś Stanisławowi Samuelowi działyńskiemu, staroście kiszewskiemu. Kadyny odziedziczył po nim Jan Ignacy Działyński, od którego młodszy syn Jana Teodora Schliebena Jan Wilhelm Schlieben odkupił miejscowość.

W 1827 jego syn Edward Birkner przejął cały majątek, który w ciągu 40 lat rządów całkowicie zmienił układ przestrzenny Kasyn. Z pomocą królewskiego architekta Hildebranda przearanżował również francuska część ogrodu pałacowego. Po jego śmierci posiadłość przejęli jego bracia Artur i Erach. 15 grudnia 1898 roku Artura Birkner za dożywotnią rentę zapisał królowi Niemiec cesarzowi Wilhelmowi II Hohenzollern zadłużony kadyński majątek.

Rezydencja spodobała się cesarskiej parze, a dla Kadyn rozpoczął się „złoty wiek”. Cesarz nakazał przebudowę dotychczasowego, mocno zrujnowanego majątku i budowę od podstaw nowej wsi w tzw. stylu zakonnym, według projektów architektów berlińskich.

Od zakończenia I wojny budynek pałacu nie był zamieszkały, do czasu przybycia tutaj wnuka cesarza Ludwika Ferdynanda w 1940 r. Razem z rodziną przebywa tutaj aż do sierpnia 1944 roku, kiedy z powodu zbliżającego się frontu zmuszony został wysłać krewnych do posiadłości Hohenzollernów w Brandenburgii. Będąc majorem służby technicznej Luftwaffe w Elblągu musiał pozostać możliwie najdłużej.

Dopiero 25 stycznia 1945 roku, tuż przed nadejściem Rosjan, Książe Ludwik Ferdynand uciekł jedyną możliwą wtedy drogą- saniami przez zamarznięty Zalew Wiślany.

Stadnina powstała na bazie 5 gospodarstw: Kadyny – z siedzibą dyrekcji, Pagórki ( oddziałem Ostrogóra), Helenowo, Leszków oraz Wołynia. Po kilku latach dwa ostatnie zostały przekazane do PGR-u. założeniem było wyhodowanie wszechstronnego konia na potrzeby rolnictwa. Wykupowano więc stosunkowo największe klacze wschodniopruskie oraz ze zlikwidowanej stadniny w Dębnie- klacze hanowerskie. Wiele klaczy wschodniopruskich przybyło do Kasyn ze Stadniny Koni Liski.

Po 20 latach realizacji założeń hodowlanych można było już mówić o koniach „typu kadyńskiego”.

Wraz z odejściem 1998 r. dyrektora Andrzeja Orłosia sekcja została przeniesiona do SK Rzeczna.
Przełom lat 80. i 90. to początek problemów finansowych Stadniny, które w połączeniu z nieprawidłowym zarządzaniem doprowadziły do stopniowego jej upadku. Wymiana klaczy matek pomiędzy stadninami w Kasynach i Rzecznej ( na niekorzyść tej pierwszej), podziały majątku i wyprzedawanie koni z pewnością nie przyczyniły się do jej rozwoju.

Od 1986 r. majątek był pod zarządem komisarycznym. Pewnym „zastrzykiem optymizmu” był koniec lat 90., kiedy w życie Stadniny Koni Kadyny zaangażował się biznesmen Roman Niemyjski.

Powyższy opis to zaledwie maleńki fragment niezwykłej historii Kadyn.

Zainteresowanych odsyłam do bardzo dobrego opracowania autorstwa Wiesława Kaliszuka. Na prowadzonej przez niego stronie Historia Wysoczyzny Elbląskiej, w zakładce Cadinen znaleźć można wiele interesujących szczegółów, w tym mnóstwo starych fotografii i zdjęć.
Obrazy pokazujące Kadyny w czasach Wilhelma II znajdują się także na portalu www.Suchacz.eu, w specjalnym albumie Cadinen.